Oda do naroda
Niech żyje nasz Naród współczesny

My, marginalni, niewidoczni i niesłyszalni, ale bezczelni artyści Łodzi Kaliskiej

wołamy:
Niech żyje naród Zgniłoromantycznej Polski
Niech żyje naród martwych wartości
i stęchłych mitów
Niech żyje naród gnuśny i wysportowany
Niech żyją szable wiecznie potrzebne i ułani
niech nie jeżdżą motocyklami Niech żyje Ministerstwo Pana Tadeusza
i Świtezianki
oraz Departament Rozdartej Koszuli
i Krwawej Rany
Niech żyje Mesjanizm wiecznie żywy
Członkowie Narodu gdybyście wiedzieli
Jakie to piękne nienawidzić Matejki (z bólem wielkim)
a nawet Kossaków
lub, niestety Chełmońskiego
Jakie to mądre nie czytać Konopnickiej (cierpiąc)
również Morcinka
oczywiście Prusa
i rzecz jasna (świra) Sienkiewicza
oraz (z żalem, ale małym) Żeromskiego
Jakie to pociągające mieć w dupie Mickiewicza (krwawiąc)
razem ze Słowackim
Członkowie Narodu czujni i dumni
Przecież wiecie jaki to komfort
Nie widzieć i nie słyszeć (beztrosko)
sztuki tworzonej tu i teraz
Jakie to wzruszające nie wiedzieć, że świat sto lat temu przekroczył już rok
tysiąc dziewięćsetny (1900!)
Naród który czuje tylko, że jedzenie
jest przyczyną srania nie musi!