„Tak w roku 1982 o systemie pracy Łodzi Kaliskiej w kontekście „Kultury Zrzuty” wypowiedział się Janiak:
… aktywność, która wtedy zaistniała, była inna od tego, co dotychczas mogłem spotkać w sztuce. Przede wszystkim nie planowana i bez programu. Próby odważnej grupowej produkcji umierały błyskawicznie, bo krępowały naszą swobodę przeradzając się w wesołe życie towarzyskie, które z kolei zaczynało być denerwujące, bo odzywał się nawyk efektywności twórczej. Cykl ten powtarzał się w nieskończoność, u każdego w innym rytmie. Nie było mowy o kurtuazji, próbie zmuszania się do współpracy z kimś innym, jeśli takie chęci w jakiś sposób nie zbiegły się same. (…)
W okresie „Kultury Zrzuty” spoistość Łodzi Kaliskiej rozmyła się nieco. (…)
Oprócz udziału w tworzeniu TANG i prowokowaniu interwencjami rzeczywistości członkowie grupy realizowali także filmy na taśmie 16 mm. Brak dźwięku jako świadomie zaakceptowana konieczność dodawał im szlachetnej ekspresji. Najciekawsze z nich to „Movie Picture of Łódź Kaliska” i „Robić sztukę” opisujące sztukę i życie „Strychu”. Niesłychane tempo tworzenia (jakby wbrew marazmowi Stanu Wojennego) oddaliło zupełnie problemy formalne. Łódź Kaliska działała w tym okresie totalnie intermedialnie, choć nikt nie używał tego pojęcia. Filmy były w zasadzie rejestracją zachowań podejmowanych czasem specjalnie dla kamery, a innym razem uchwyconych reportażowo. Jakość rejestracji oddawała dobrze klimat podłych warunków, w jakich te filmy realizowano. Nakładał się na to często zwariowany montaż i tą metodą treść paradoksalnie przerosła medium. Fotografia była używana do utrwalania zdarzeń, aby później, uzupełniona dopiskami i pozestawiana w kolaże, utworzyć dzieło sztuki. Używano też często gotowych zdjęć pobieranych ze „śmietnika cywilizacji” wycinanych z czasopism lub znalezionych „gdziekolwiek”. (…) Od roku 1984 neodadaistyczną poetykę Łodzi Kaliskiej przenoszono stopniowo do galerii państwowych, gdzie grupa zaczęła bywać po zawieszeniu Stanu Wojennego (Mała Galeria ZPAF, W-wa 1984, Festiwal TANGO w „Dziekance” W-wa 1984, Galeria BWA, Gorzów Wlkp. 1895 i inne). Do tych wybranych półoficjalnych czy oficjalnych wpadano najczęściej przy okazji swego rodzaju sesji wyjazdowych „Kultury Zrzuty”. Wreszcie na wiosnę 1986 przestał działać „Strych”. Wyczerpała się dotychczasowa formuła, coraz bardziej na niby podziemna.”

www.kulturazrzuty.pl